Al paar keer meegedaan en nu samen met Sandy van de Ven deze uitdaging 2023 aan te gaan.

Haar verhaal greep mij aan en ik dacht, samen kunnen we meer dan alleen. Dus ik rij dit jaar voor het doel wat haar zus heeft uitgekozen.

Lees mijn/onze motivatie.

Sluit je leven niet af met een punt, maar met een komma!

Tijdens Mystery Mountain 2019 reed ik voor Lieke Steeg en wereld lichtjesdag Nijmegen mijzelf het snot voor de ogen. En ja, hij was pittig 2x Mont Ventoux off road.

Niet veel later, na afloop van het event, raak ik in gesprek met Sandy. Denk je wat mee te maken in het leven vertelt zij haar verhaal. Ik ben niet snel stil, maar dat verhaal greep me wel aan.

Uit een gezin met vier ‘paardenmeisjes’, 3 zussen en moeders, en natuurlijk pa een beer van een ijshockey speler bij Tilburg trappers, is Sandy de jongste.

Ik ben zelf de middelste, maar dan met 3 broers (en ja ik had graag een zus willen hebben) we hebben iets gemeen. Zijn we allebei dan van die donderstenen, feestmakers en betrokken mensen. Ik denk van wel.

 Sandy’s moeder kreeg ruim 30 jaar geleden voor de eerste keer borstkanker. Sandy was nét 1 jaar oud.

Ze werd beter, maar precies tien jaar later, krijgt haar moeder het voor de 2^e keer. Gelukkig zijn ze er op tijd bij, in de strijd verliest ze één van haar borsten. Iets wat je geen vrouw gunt maar mijn inziens steeds vaker voorkomt in onze omgeving. Maar ze is er nog!

Conclusie is wel, je bent voor het leven gegijzeld met deze klote ziekte.

Ook een nichtje van mij is de klos, evenals de moeder van een goede vriendin uit ons dorp alwaar we regelmatig een pintje mee doen tijdens bijvoorbeeld de kermis. En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle familie en kennissen die er niet meer zijn door de ziekte kanker.

Maar Sandy vertelt verder. Ze heeft nog een oudere zus, Amy; lieve, spontane, attente, meid midden in het leven, 37 jaar, nét in het huwelijksbootje gestapt en twee kids van 4 en 9 jaar oud. Ze heeft de laatste tijd veel last van benauwdheid, vermoeidheid en wat perikelen zoals we allen wel eens hebben, ze heeft ook last van astma, dus er is niet echt paniek over. Totdat Amy opgenomen wordt in het ziekenhuis met hevige pijn in haar onderrug. Er wordt een scan gemaakt…. Ze denken aan een longembolie, iets rottigs, maar het is op te lossen. Niet veel later blijkt het iets héél anders te zijn. Die avond rijdt Sandy naar huis vanuit haar paarden en de telefoon gaat over in de auto, video oproep van haar zus in de groepsapp. Hmm.. dat doet ze eigenlijk nooit, videobellen, dus neemt ze maar op wetende dat Amy zich in het ziekenhuis bevindt.

‘Heeey, en hoe gaat íe?’, wordt er meteen door de zussen en moeders gevraagd. Meteen is aan Amy’s gezicht af te lezen dat er iets niet klopt, haar ogen vullen zich direct met tranen. ’Het is niet goed, ze hebben iets gezien op de scan’. Het blijft even muisstil en eigenlijk barsten alle zussen en ook moeders direct in tranen uit. Brok in de keel, geen woord kunnen uitbrengen, ze weten wat het betekent. Inmiddels thuis aangekomen parkeert Sandy haar auto voor de deur. Emoties wat gezakt. Amy legt uit, ze gaan verder onderzoek doen, maar direct staat natuurlijk alles op zijn kop. Wat nu weer, zijn er uitzaaiingen, wat is de behandeling, wat staat ons te wachten? En Kelly, de middelste zus, ook nog zwanger. Geluk en verdriet ligt plots zó dicht bij elkaar. Binnen een tijdsbestek van 4 à 5 weken blijkt, na doorverwijzing naar het Erasmus in Rotterdam, dat Amy Thymoom heeft. Een zeldzame vorm van kanker, met uitzaaiingen naar haar longen en later blijkt ook lymfe, iets wat deze soort eigenlijk nooit doet. Niet veel later blijkt, dat Amy niet meer beter kan worden. En ineens zal niets meer ooit nog hetzelfde zijn.

Ik geef aan dat ik de volgende Mystery Mountain ga rijden voor een doel wat Amy mag uitzoeken.
Samen met Sandy, als een soort “duo” voor haar zus.

Sandy loopt zich de benen onder het lijft uit en ik trap met een slag in de rondte.

Het doel wat we gaan steunen is stichting komma. Stichting Komma – Laat ouders voortleven
Een waanzinnig doel wat ikzelf nog niet kende, maar o zo mooi is.

Laat herinneringen voortleven, zeg ik. Voor je nabestaanden, maar vooral je kinderen.

Wat wil jij nog graag willen vertellen aan je dierbaren?

Persoonlijk had ik nog graag wat meer van mijn vader willen weten (hij overleed toen ik 10 was), maar de techniek was toen nog niet zo ver en over de dood mocht nooit gesproken worden. En ja dan zit ik wel eens met vragen. Iets wat de stichting komma wegneemt door mensen de mogelijkheid te geven om altijd terug te kunnen kijken naar hun dierbare en hun verhaal.

Mooi kan het leven zijn, maar ook zo onredelijk.

Wees lief voor elkaar en geniet van elk moment.

Wil jij mij/ons steunen?

Walter van Kempen
(Sandy van de Ven)